Kahve Gözlüm

Poëzie:
Onze weg stopt hier, oh koffiekleurige ogen..
Vergeet mijn naam, als een rivier die de andere kant op stroomt, als een verwoeste stad, als een gedicht geschreven in water..
In de leegte van de eenzaamheid, in de schemerigheid van de nachten, na de afwezigheid van jou, weet dat hoop niets meer waard is, oh koffiekleurige ogen..
We hebben deze liefde verkeerd en gebroken geleefd, we zijn vroeg met deze liefde gestopt..
Je weet dat onze hoop altijd net op tijd mislukte, we hebben onze doelpunten altijd in eigen doel gescoord, wat een onervaren tuinier zijn we toch geweest, we hebben onze rozen verwelkt zonder te bloeien, verwelkt zonder te bloeien, oh koffiekleurige ogen..
Nu is mijn hart het doelwit van ongelukkig zijn.. als een molensteen verplettert het mijn hoop..
Deze enorme eenzaamheid past niet meer op straat.. deze zaterdagen, deze zaterdagen zullen me eens doden, dat weet ik..
Schreeuwend, schreeuwend willen mijn gedichten jou, ondanks dat het niet is wat ik wil, maar deze liefde heeft zijn laatste kogel al gehad, en de verwende spijt is niet genoeg..
Deze stilte is nu een opstand.. tegen de seizoenen die onbezonnen zijn verspild, tegen deze ontsnappingen, deze eb en vloed, tegen de tickets die mijn leven hebben beëindigd, dit is mijn pijnlijke glimlach..
En hoe vaak heb ik jou wel niet van mijn kaart gewist, hoe vaak heb ik die koffiekleurige ogen vermeden..
Kom en zie, zelfs mijn woorden bereiken mezelf niet meer..
Hier ben ik, een gevangene van een schop, hier ben ik, een gevangene van een hart voor je deur..
Deze zwarte liefde is niet voorbij, het eindigt niet, oh koffiekleurige ogen, het eindigt niet, oh koffiekleurige ogen...
Lied:
Hoe vaak heb ik die koffiekleurige ogen vermeden.. kom en zie, deze liefde eindigt niet, het is niet voorbij, het eindigt niet, eindigt niet, koffiekleurige ogen...