Gar Nichts

Helemaal niets

Diana: Ik ben zo opgewonden, want ik ga nu naar de staatsschool voor
muziek, dans en theater.
Ik bedoel, dat was mijn grootste wens: een serieuze actrice
worden!
Dus, vandaag is de eerste lesdag en we zitten in de oefenruimte en
onze leraar, de Karpfen...h...h...meneer Karp... Hoe dan ook, de leraar
zegt: "Oké, we gaan improviseren! Dus, jullie zijn op een schibob. Het
sneeuwt hard en het is koud. Oké? ... Ga!"

Elke dag hebben we ons ingespannen
om de rit naar beneden, rit naar beneden
te markeren.
Elke dag hebben we ons ingespannen
de wind te horen, wind te horen
en te rillen.
En ik heb me in mijn binnenste verdiept
om te zien wat daar gebeurt.
Ja, ik heb me in mijn binnenste verdiept
en me ingespannen. Ingenspannen!
En iedereen doet: "Sch-schsch, Sch-schsch... Ik hoor de sneeuw,
ik hoor de wind, ik hoor het ijs."
En de Karpfen kijkt me aan en vraagt:
"Oké, Morales, wat heb je gevoeld?"

En ik zeg: "Helemaal niets! Ik voel helemaal niets!"
Hij zegt: "Wie helemaal niets voelt, die wordt hier gedegradeerd!"
Maar in mij was niets,
in mij was helemaal niets.
Alleen het gevoel dat deze onzin me deprimeert!
Maar ik heb tegen mezelf gezegd: "Maakt niet uit, het is pas het begin.
Misschien een geboortegebrek. Er zijn nu eenmaal geen schibobs in San Juan."

Als les nummer 2 moesten we
een tafel, een auto, een bolletje ijs zijn.
Meneer Karp zei altijd: "Goed gedaan, behalve Morales.
Kom op Morales, doe het alleen!"
En ik heb me in mijn binnenste verdiept
om eruit te zien als ijs.
Ja, ik heb me in mijn binnenste verdiept
en me ingespannen om te smelten.
Ze schreeuwden: "Dat was niets!"
Noemden het: "Helemaal niets!" -ac