ロウワー (Lower One's Eyes)

Het was een gebed zo eenvoudig, van een bloem
Dat langzaam verdwijnt, zo simpel
Want de vlag gaat nu omhoog
Zeggen we vaarwel aan de stille zee

Wat ik wilde zeggen, één ding verdwijnt en komt weer terug
Een schuldgevoel blijft op mijn rug hangen
Om te voorkomen dat mijn pijnlijke hartslag ontsnapt
Voelt mijn borst als een verstoorde kooi

Wat ik wil omarmen, kan ik zelf niet dragen
Ik bescherm dat wat ik niet kan vasthouden
Een vage stem brandt mijn keel droog en vul het op
Ik weet niet wat ik moet zeggen

Wat ik voelde, werd ver weg losgelaten
Het lijkt hetzelfde, maar het is anders, het is raar
Hoe ver kunnen we gaan, waar kunnen we heen?
Als het onduidelijk is, wat moet ik dan denken?

Als we uit elkaar gaan, als we twijfelen
Zodat we telkens weer verbonden kunnen zijn
Als je hier blijft, als we niet hoeven te praten
Word ik gered met een gevoel dat nog niemand kent

Rust is als een olifantenhaar, die het vervangt
In werkelijkheid verandert er niets
Genot is een leugen
Zullen we hier weggaan voordat we vergaan?

Een wens die me goed uitkomt, fluister ik op dezelfde manier
Waar moet ik beginnen, wat verlies ik uit het oog?
Omdat het onduidelijk is, kan ik hier niet bewegen

Als we moe zijn, als het niet meer kan
Zodat we telkens weer kunnen ontsnappen
Zodat ons hart beschermd kan worden, niet afgepakt
Vertrouw elkaar en leun op elkaar

Jij en ik huilen, jij en ik lachen, jij en ik worden boos
Jij en ik zingen, jij en ik dansen, jij en ik praten

Hoe lang zal het duren, fluister ik op dezelfde manier
Ik zal het nu niet vergeten, de lucht die is gegraveerd
Hoe vaak zal ik het me in de toekomst herinneren?

Alleen wij

Als we uit elkaar gaan, als we twijfelen
Zodat we telkens weer verbonden kunnen zijn
Als je hier blijft, als we niet hoeven te praten
Bevestig alles wat ik leef met een gevoel dat nog niemand kent.