A Symphonic Tragedy

Stil is het rijk waar ik in rust lig
Een sluimer die danst tussen nacht en dag
Hier waar onze dromen voortduren, zijn we tot rust gekomen
Zal je blijven of is dit afscheid?

Een symfonische tragedie valt op me neer, op de afgrond van het leven
Laat niet los, maar omarm de klim
Zonder jou is ons einde nabij

Gekleed en omhuld in stilte lig ik daar
Terwijl zachte handen dansen op mijn lichaam
Wanneer ik ontwaak, met wonden versierd, zal je me omarmen of me verachten?

Door woeste winden en heftige beproevingen hebben we onvergeeflijke jaren als één doorstaan (de storm trotserend)
Heil me, onthul me om te baden in het eerste licht van de dageraad

Een symfonische tragedie valt op me neer, op de afgrond van het leven
Laat niet los, maar omarm de klim
Zonder jou is ons einde nabij

Neem de sprong en daal af naar onbekende, onvruchtbare landen
Ga vooruit, zet door, ren weg van de roepende vloek
Dismantleer de jaren van weleer, laat de kroon achter, onder ogen zien de tranen
Een vaartuig geërodeerd, bloed en bot, aarde en steen

Wie ben ik anders dan een ziel in het schaduwgebied?
Gewassen en herboren, mijn vorige leven verloren, bang voor wat komen gaat

Verlaat de nacht en sta op voor een dag zonder einde (waar dromen stijgen)
Mijn dierbare verwante ziel, adem het licht in en weerklink, mijn lieve stem

Een symfonische tragedie valt op me neer, op de afgrond van het leven
Laat niet los, maar omarm de klim
Zou jij verwelken en sterven, zo zou ik ook
Zonder jou is ons einde nabij